os silencios do poema
(ou, tal vez, "mirar para outro lado III")
tiña pendente unha reflexión a propósito do que se di e o que non se di no poema.
pero falei do tema c'ohqtomr e el decidiu asumir a reflexión onte pola noite a conto dun novo poema que engadiu no libro novo que anda construíndo.
en fin, que aí quedou a reflexión na súa bitácora.
tiña pendente unha reflexión a propósito do que se di e o que non se di no poema.
pero falei do tema c'ohqtomr e el decidiu asumir a reflexión onte pola noite a conto dun novo poema que engadiu no libro novo que anda construíndo.
en fin, que aí quedou a reflexión na súa bitácora.
Viuno así edu - 09:51
3 Comentarios:
Eu sempre o vin coma kafka: unha orquestra de asociacións conceptuais. A idea vai buscando aos poucos os seus adubíos.
Gústame moito o poema. Para min o silencio elocuente está no amor posible, que non está alí e que nos permite o inconformismo.
para min o mellor do poema é tamén o silencio, todas esas cousas que non se din. ela acendendo o móbil e lendo unha mensaxe de non sabemos quen, el vendo no espello do baño a súa propia imaxe por onde tampouco os anos son indiferentes. sair fóra e que inda sexa noite.
Non sei moi ben se estamos a falar dos silencios do poema ou de poemas de silencio..., é dicir, dos poemas do inefable, ou sexa, puro paradoxo.
Para poemas do inefable consúltense entre outros J.A. Valente... "Mandorla"
ISO É SILENCIO
Enviar um comentário
<< Voltar